Sekretna zima Jaśminy

Mam wyrzuty sumienia, że Autorka tyle się napisała, poniosła pewien trud, a ja bezceremonialnie dałam jeden punkt. Niestety, nie podoba mi się słowo Zwilczona, nie wiem co to szeptucha, i zupełnie nie rozumiem jak można mieć rodzinę i równocześnie tak się zachowywać jak bohaterka. Książkę wypożyczyłam tylko dlatego, że ujęła mnie piękna okładka, ale jak się okazuje, jedno z drugim może nie mieć nic wspólnego. Przykro mi, nie polecam.

Mam wyrzuty sumienia, że Autorka tyle się napisała, poniosła pewien trud, a ja bezceremonialnie dałam jeden punkt. Niestety, nie podoba mi się słowo Zwilczona, nie wiem co to szeptucha, i zupełnie nie rozumiem jak można mieć rodzinę i równocześnie tak się zachowywać jak bohaterka. Książkę wypożyczyłam tylko dlatego, że ujęła mnie piękna okładka, ale jak się okazuje, jedno...

Bohaterka rozchwiana emocjonalnie, wcale nie przekonuje... Duży plus za okładkę.

Bohaterka rozchwiana emocjonalnie, wcale nie przekonuje... Duży plus za okładkę.

Kontynuacja "Zwilczonej". Według mojej osobistej opinii lepsza niż pierwszy tom. Czytało mi się go lepiej, chociaż nie zawsze rozumiałam dlaczego główna bohaterka czasami jest taką skrzywdzoną księżniczką, skoro wiadomo, że potrafi być silna i walczyć o swoje.
Na wielki plus - kolejna porcja cudownej opowieści o szukaniu samej siebie, własnej godności i wartości, magia Podlasia i Mazur (szeptucha jest dokładnie taka jak być powinna).
Nie odkładam już 3 części tylko się za nią biorę.

Kontynuacja "Zwilczonej". Według mojej osobistej opinii lepsza niż pierwszy tom. Czytało mi się go lepiej, chociaż nie zawsze rozumiałam dlaczego główna bohaterka czasami jest taką skrzywdzoną księżniczką, skoro wiadomo, że potrafi być silna i walczyć o swoje.
Na wielki plus - kolejna porcja cudownej opowieści o szukaniu samej siebie, własnej godności i wartości, magia...

Kolejne dzieje Jaśminy, przeplatane opowieściami i legendami o wilkach i magii. Książka o odnajdowaniu siebie i życiowego spokoju.
Czyta się dobrze, język nie jest za bardzo "wydumany". Ale główna bohaterka to wiecznie krzywdzona sierotka. Z typu "chciała bym ale....".

Kolejne dzieje Jaśminy, przeplatane opowieściami i legendami o wilkach i magii. Książka o odnajdowaniu siebie i życiowego spokoju.
Czyta się dobrze, język nie jest za bardzo "wydumany". Ale główna bohaterka to wiecznie krzywdzona sierotka. Z typu "chciała bym ale....".

Nie przepadam za tego typu literaturą. Bohaterka dla mnie jest trochę ,,nawiedzona" i na siłę wplata elementy magii, które tutaj jakoś mi się gryzą...

Nie przepadam za tego typu literaturą. Bohaterka dla mnie jest trochę ,,nawiedzona" i na siłę wplata elementy magii, które tutaj jakoś mi się gryzą...

Dalsza historia Jaśminy pokazuje, jak życie małżeństwa mającego dziecko z biegiem lat może się wypalić. Ogień miłości, uczuć i wspólnego budowania rodziny nie zawsze idzie w parze. W dalszym ciągu mamy do czynienia z legendami, czarami i długimi, wciągającym opisami sytuacji. Nie mogło także zabraknąć sytuacji, dzięki którym widzimy jak Bojan – leśniczy – po stracie żony, po namowie głównej bohaterki staje na nogi, do całkiem nowego życia. Wrażliwa i delikatna, ale o bardzo mocnej wewnętrznej sile Jaśmina próbuję walczyć o swoje, pokonuje słabości, a jednocześnie myśli, co przyniesie przyszłość. Bywają momenty, gdy wyrzuty sumienia zakłócają jej stan ducha. Ilość przykrych momentów w jej życiu, w którym nie ma oparcia w mężu, doprowadza ją do stanowczych i radykalnych kroków.

Recenzja: http://taniejksiazki.pl/recenzja-sekretna-zima-jasminy-adrianna-trzepiota

Dalsza historia Jaśminy pokazuje, jak życie małżeństwa mającego dziecko z biegiem lat może się wypalić. Ogień miłości, uczuć i wspólnego budowania rodziny nie zawsze idzie w parze. W dalszym ciągu mamy do czynienia z legendami, czarami i długimi, wciągającym opisami sytuacji. Nie mogło także zabraknąć sytuacji, dzięki którym widzimy jak Bojan – leśniczy – po stracie żony,...

„Sekretna zima Jaśminy” to ciekawie skonstruowana powieść obyczajowa, łącząca rzeczywistość i magię, wrażliwość głównej bohaterki z twardym stąpaniem po ziemi. Niestety nie czytałam „Zwilczonej”, ale ten tom tworzy też odrębną całość, więc chyba nic się nie stanie, jeśli przeczytam je w odwrotnej kolejności. Dominującym motywem są relacje i to w dużym stopniu zaburzone. Kobiety i trzech mężczyzn. Ludzi i zwierząt. Na drugim miejscu, jako dość ważny wątek pojawia się potrzeba zmian i mniej lub bardziej udane próby ich wprowadzania. Ciekawym motywem jest przenikanie się świata ludzi i zwierząt. Silnie zarysowany motyw wilczycy jako ucieleśnienie przemiany bohaterki. Atutem lektury są prawdy ukryte w jej treści: 1) „Każdy może znaleźć sposób na siebie, ale najtrudniejszy jest ten pierwszy krok. Najważniejsze to chcieć spróbować…” 2) „Miło jest gościom wejść do domu. Który na nich czeka. To oczekiwanie widać po gospodarzach, po ich sposobie zachowania, gestykulowania, mówienia. Wtedy nawet bałagan w domu nie przeszkadza, każdy kącik wita a świece i lampy świecą jaśniej…” 3) „Boże, uchowaj moje serce od nienawiści, a reszta się ułoży. Prawdziwa miłość nie zna wstrętu, odrazy, obrzydzenia, dobro jest prawdziwe i jasne.”
Dobre wprowadzenie w zimowo-świąteczne klimaty.Przypomnienie, co stanowi istotę Świat Bozego Narodzenia i poprzedzającego je czasu.

„Sekretna zima Jaśminy” to ciekawie skonstruowana powieść obyczajowa, łącząca rzeczywistość i magię, wrażliwość głównej bohaterki z twardym stąpaniem po ziemi. Niestety nie czytałam „Zwilczonej”, ale ten tom tworzy też odrębną całość, więc chyba nic się nie stanie, jeśli przeczytam je w odwrotnej kolejności. Dominującym motywem są relacje i to w dużym stopniu zaburzone....

"Sekretna zima Jaśminy" to powieść pełna uroku i siły. Jaśmina ucieka od męża i próbuje zacząć wszystko od nowa. Pomimo tak odważnego kroku, kobieta jest bardzo zagubiona. Nie wie gdzie iść. Co dalej zrobić. Nie ma planu. Na szczęście na jej drodze pojawiają się wyjątkowi ludzie.


Jaśmina ma podwójną naturę. Z jednej strony jest bardzo wrażliwa i delikatna, kocha zwierzęta i wierzy w ludzi. Z drugiej strony posiada niesamowitą siłę wewnętrzną. Bardzo polubiłam tę bohaterkę. Myślę, że wiele kobiet mogłoby się z nią utożsamić, a na pewno zaprzyjaźnić. Najważniejsze dla mnie w niej jest fakt iż nie jest idealna, przerysowana, nierealna. Ma wady i to jest fajne. Przecież każdy je ma. Nie chciałabym się jednak skupiać na jej przygodach. Chciałabym aby każdy sam je poznał. Mogę was jednak przekonać, że będzie ich sporo!


W powieści znajdujemy szczegółowe opisy przyrody. Dzięki nim możemy przenieść ośnieżonych, mazurskich lasów. Poczuć spokój i magię miejsca.


„Sekretna zima Jaśminy” jest bardzo dobrze skonstruowaną historią. Przypomina o tym co w życiu powinno być ważne. Uświadamia, że jesteśmy połączeni z naturą bardziej niż nam się wydaje. Lekkie pióro autorki pozwala zatracić się w powieści. Realistyczne postaci, identyfikować.




Moja ocena: *****

Skala ocen: * nie polecam ** nie moja bajka *** daje radę **** dobra ***** bardzo dobra ****** lotta poleca

"Sekretna zima Jaśminy" to powieść pełna uroku i siły. Jaśmina ucieka od męża i próbuje zacząć wszystko od nowa. Pomimo tak odważnego kroku, kobieta jest bardzo zagubiona. Nie wie gdzie iść. Co dalej zrobić. Nie ma planu. Na szczęście na jej drodze pojawiają się wyjątkowi ludzie.


Jaśmina ma podwójną naturę. Z jednej strony jest bardzo wrażliwa i delikatna, kocha zwierzęta...

Druga część "Zwilczonej" o perypetiach Jaśminy. Nadal jest z mężem, któremu dała drugą szansę, no i prześladuje ją natarczywy kochanek Władek. Kobieta nie wie,c robić dalej, powoli podładowuje akumulatory na mazurskiej wsi.
Jaśmina wybiera się w dłuższą podróż do podlaskiej szeptuchy, która ma wskazać jej dalszą drogę.
Jak zwykle wyeksponowany jest wątek wilczycy. Raz to szeptucha, raz sama Jaśmina przedstawia różne legendy z wielu kręgów kulturowych o wilku, który kiedyś wskrzeszał ludzkość do życia, lub wilczycy, ktora przyjęła luzkie kształty by mieszkać u boku wybranka, rozważania o swojej wewnętrznej wilczycy.
Jaśmina spotyka wielu szczególnie podtrzymujących więź z naturą ludzi, między innymi leśniczego, który uratował z wnyków dwa młode wilki, jednego chce wypuścić do lasu. Są i zaklęcia, i czary by odpędzić niewczesne amory jednorazowego kochanka Władka. Niestety Jaśmina zostaje skonfrontowana z niewiernością męża, nie ma siły dalej mu wybaczać, pragnie uwolnienia. Pisarka uwrażliwia czytelnika na piękno przyrody, na utraconą harmonię egzystencji ludzi i zwierząt oraz roślin. Nawiązuje do licznych dzieł o kobiecej duchowości, do słynnej "Biegnącej z wilkamI", do książek psychologicznych Franckla. Jeśli macie ochotę na takie mistyczne uniesienia, dość klimatyczną i specyficzną literaturę i nurtuje was, czy Jaśmina wreszcie uwolni swój potencjał, dojdzie do ładu z dziką cząstką swej natury, to sięgnijcie po te książkę. Nowe wyzwania, zamkniecie rozdziału z Joachimem, samotne wychowanie córki- mam nadzieje, że te wszystkie zmiany zostaną nam przybliżone w kolejnej odsłonie.

Druga część "Zwilczonej" o perypetiach Jaśminy. Nadal jest z mężem, któremu dała drugą szansę, no i prześladuje ją natarczywy kochanek Władek. Kobieta nie wie,c robić dalej, powoli podładowuje akumulatory na mazurskiej wsi.
Jaśmina wybiera się w dłuższą podróż do podlaskiej szeptuchy, która ma wskazać jej dalszą drogę.
Jak zwykle wyeksponowany jest wątek wilczycy. Raz to...

Adrianna Trzepiota to kobieta o silnym, ale zarazem emocjonalnym charakterze. Widzi barwy świata, mnoży dobroć i dba zarówno o piękno zewnętrzne, jak i wewnętrzne. Wyprzedzając Wasze pytanie: nie poznałam jej na stopie towarzyskiej, ale jestem stałym obserwatorem jej aktywności na Facebooku. Widzę, jak ,,zwilczoną" jest ona kobietą. Jak dba o kontrast wszechświata, stawiając harmonię na pierwszym miejscu. Nic więc dziwnego, że spod jej pióra wyszła ,,Zwilczona" oraz ,,Sekretna zima Jaśminy", które przekazują czytelnikom tak wiele. Jak wiele? Zapraszam do przeczytania recenzji.

Powieść napisana jest lekkim piórem, jednakże w moim mniemaniu nie należy ona do tych ,,lekkich" lektur. Owszem, niezwykle szybko się czyta, ale przy niej należy przystanąć, zastanowić się i wyciągnąć wnioski, bowiem każde słowo, każde napisane zdanie ma swoje przesłanie. Są drugie dna - jedne bardziej widoczne, drugie mniej. Ponadto w powieści pojawiają się wiersze i modły, przy których lepiej się zatrzymać i zamiast przeczytać słowa, należy je poczuć. Pojawiają się legendy o wilkach (o tym za chwilę),które niezwykle współgrają z całą ideą książki. A co najważniejsze, w książce zawarta jest dusza.

,,Psy to niestrudzeni wędrowcy. Są inne niż wilki, bo tęsknią i zapamiętują swoich panów, potrafią umrzeć, usychając z tęsknoty. A każdy wilk ma swój czas."
Od zawsze byłam zafascynowana wilkami, niemniej jednak nie do takiego stopnia, aby szukać o nich informacji. Zaabsorbowana byłam po prostu ich wyglądem - dzikie zwierzę, wyglądające jak pies, ale z różnicą taką, że pies jest symbolem przyjaźni i spokoju, natomiast widząc wilka, mamy bardziej negatywne myśli - strach, niepokój. Prawda jest taka, że pies to udomowiona forma wilka szarego  i tak naprawdę mają podobną symbolikę. Są przyjazne dla swojej watahy (w przypadku psa - dla człowieka, w przypadku wilka - wataha),dbają najpierw o dobro innych, potem o swoje. Charakteryzują się niesamowitą empatią - odczuwają bodźce, znajdują swoją rodzinę i przywiązują się jak mało kto. To nad wyraz inteligentne zwierzęta. Ale wracając jednak do tematu wilka - jest on pięknym, drapieżnym zwierzęciem, o cudownym spojrzeniu.
Dzięki powieściom Adrianny, możemy przekonać się, że w każdej kobiecie drzemie taka wilczyca. Wilczyca, która broni swojej watahy i słucha głosów rozsądku. To agresywna strona naszej osobowości. Choć jesteśmy zazwyczaj ,,delikatnym kwiatem" - jak zwykle opisują nas mężczyźni - to właśnie ta wilczyca przejmuje tę część osobowości, która odpowiada za nasze pragnienia i ambicje.

,,Najpiękniejsze pomysły rodzą się z ciszy"

Powieść nie tylko zapewnia rozrywkę, ale także pozwala nam zajrzeć do swojej duszy. Ponadto autorka udostępniła nam wiele legend, które choć związane są z wilkami, posiadają swoje przesłania. Mazurska magia stanowi fundament historii, bowiem Adrianna Trzepiota pokazuje nam istotę prawd o człowieku. Kiedy kierujemy się przyzwyczajeniami, barwy naszego życia znikają. Gdy zaś stawimy się na pierwszym miejscu, ponownie sięgamy po kredki i barwimy tło. I dopiero wtedy, kiedy sami uzyskamy spełnienie, będziemy mogli poszerzać dobro w innych zakątkach życia.

Jak sami wiecie, kocham książki, w których znajdują się drugie dna. Lubię, kiedy oprócz rozrywki, książka pokazuje życiową prawdę, mądrość, a nie tylko zapewnia nam dobry wieczór z lekturą. Dlatego, choć życie Jaśminy jest interesujące, nie to odebrałam od całej lektury. Owszem, czytając jej historię, wciągała mnie swoją tonią. Widzimy obrotność spraw, decyzje, które nie należą do najłatwiejszych. Epizody zawarte pomiędzy najistotniejszą problematyką mają związek z rozwojem głównej bohaterki. W odniesieniu do poprzedniej części, jest więcej magii, a mniej fabularnej cząstki, co jednocześnie nie oznacza, że otrzymujemy ,,jakiś tam" poradnik.  

,,(...)żyj wiedzą, która płynie z tego spotkania"

To chyba idealny cytat na rozwinięcie swojej poprzedniej wypowiedzi. Jaśmina prowadzi życie takie jak ja, czy Ty. Prowadzi życie z upadkami i wzlotami. Nie ma naginania rzeczywistości. Ponadto poprzednia część wiąże się z tą aktualnie opisywaną. Dzięki temu można zobaczyć ciąg przeznaczenia, nieoczekiwanych zwrotów akcji. Gdybyśmy wrócili do poprzedniej historii, zauważylibyśmy powiązania. Przy niektórych fragmentach trwałam w trwodze, przy innych w zamyśleniu. To chyba najbardziej cechuje całą historię.

Magia, życie... Połączmy to w jedno, tak jak zrobiła to autorka. Niesamowita historia o tym, jak ważne jest ludzkie wnętrze. Ja i moja wilczyca gorąco zachęcamy po sięgnięcie ,,Sekretnej zimy Jaśminy"! Gorąco polecam. :)

Adrianna Trzepiota to kobieta o silnym, ale zarazem emocjonalnym charakterze. Widzi barwy świata, mnoży dobroć i dba zarówno o piękno zewnętrzne, jak i wewnętrzne. Wyprzedzając Wasze pytanie: nie poznałam jej na stopie towarzyskiej, ale jestem stałym obserwatorem jej aktywności na Facebooku. Widzę, jak ,,zwilczoną" jest ona kobietą. Jak dba o kontrast wszechświata,...